Laden...


check.png Professionele zorg en behandeling

check.png Begeleid wonen en dagbesteding

check.png Werkt systeemgericht, integraal en intercultureel

check.png Multicultureel team (o.a. Turks, Marokkaans, Eritrees, Syrisch)

check.png Wij hebben momenteel een wachtlijst voor de regio Amsterdam

Succes

→ Winkelwagen bijgewerkt

Info

→ Winkelwagen bijgewerkt

Succes

E-mail verzonden!

Fout

E-mail niet verzonden!

Fout

Artikel niet meer op voorraad!

Fout

Succes

Succes

Fout

Anders kijken anders doen

Jacqueline Hulst en Marianne Dagevos zochten contact met maatschappelijke vernieuwers. Mensen die werken rondom maatschappelijk ingewikkelde thema's als zorg, geld en voeding en die vernieuwende en inspirerende organisaties tot stand brengen. Jacqueline en Marianne maakten negen portretten van die vernieuwers, in woord en beeld. Deze komen in 2014 voor publiek beschikbaar, online en als boek. Een van de drie vernieuwers in de zorg is Aysel Disbudak van Unalzorg. Lees hier als voorproefje van de publicatie haar portret: download hier de pdf

Meer informatie over maatschappelijke vernieuwers: www.marcada.nl en desociaalondernemer.nl



De leefsituatie van Turkse en Marokkaanse jongeren met een licht verstandelijke beperking

In een interview met Diane Bulsink van het Verwey-Jonker Instituut gaat Aysel Disbudak in op de problematiek in Turkse en Marokkaanse gezinnen en families met een of meerdere kinderen met een licht verstandelijke beperking.

Lees het hele interview, download de pdf



Zorgprof

Het parool, 2009

Interview_Aysel_Disbudak.jpg

Ontstaan uit kwaadheid

Aysel was inmiddels door de omstandigheden 'vanzelf' de zorg ingerold. "Ik heb nooit een bewuste keuze voor het werk gemaakt; dat is ontstaan uit kwaadheid. Ik heb in feite mijn dagelijkse bezigheden - zorgen voor m'n broertje - geprofessionaliseerd." En daar bleek Aysel de juiste kwaliteit voor te hebben. Ze ging bij een instelling werken als bemiddelaar, maar was het te vaak niet eens met het beleid. "Toen ben ik zelf een belangenvereniging gestart en gaf daar voorlichting."

Dat typeert haar, Aysel maakt van elke crisis een kans. Haar levensverhaal is niet om vrolijk van te worden (mishandeling. doodsbedreiging, verwaarlozing, ze schreef er zelfs een boek over), maar van jammeren moet ze niks hebben. "Ik heb ervaren dat ik uit elke tegenslag sterker tevoorschijn kom. Ik ben niet bang om mezelf in zee te gooien en niet precies te weten waar ik aan land kom. Die instelling neem k ook mee in mijn bedrijf."

Ongewilde doelgroep

Durf en doorzettingsvermogen kon Aysel Disbudak goed gebruiken toen ze in 2005 startte met Unalzorg. Aanleiding was de kennismaking met een jongen die net als haar broertje destijds op straat was gezet door de zorginstelling. Ze werd zijn bemiddelaar en merkte dat ze er beter in was om het werk zelf te doen dan om alleen maar voorlichting te geven. "Ik wilde een instelling opzetten met een uniek zorgaanbod: het aanbod dat ik zo gemist had voor mijn eigen broertje."

Dagopvang, langdurige opvang, kleinschalige woonvoorzieningen en ambulante begeleiding voor verstandelijk beperkte mensen die vaak in hun familie te maken hebben met multiproblematiek. "En dan ook nog met een multiculturele afkomst. Dat is echt een ongewilde groep, maar wel een groep mensen die bestaat, zeker in een stad als Amsterdam. Ik koos voor mijn zorgorganisatie een naam die mij er elke dag als ik opsta direct aan herinnert waarvoor ik dit doe: Unal, de naam van mijn broertje."

Onderweg leren

Met alleen een naam heb je nog geen onderneming. En veel ervaring met het opzetten van een particuliere zorginstelling - iets anders dan een thuiszorginstelling - was er niet. "Nee, er bestaat geen handboek voor startende zorgaanbieders. Je leert onderweg. Ik heb bijvoorbeeld gemerkt dat er weliswaar een vrije markt is, maar dat de grote zorginstellingen veel macht hebben. Onze particuliere klanten, die vanuit een PGB (persoonsgebonden budget) betalen, hebben ons de eerste tijd op de been gehouden. Sinds 2008 zijn we een AWBZ-instelling. Dat is prettig, omdat men je dan als marktpartij serieus neemt." 

Zo serieus dat Unalzorg in 2008 de Zorgverbeteraarsprijs won, een prijs die Agis jaarlijks uitlooft om innovaties en verbeteringen in de zorg te stimuleren.



Winnaar Agis Zorgverbeteraarsprijs 2008

Agis-winnaar2008.jpg

Unalzorg uit Amsterdam won de Agis Zorgverbeteraarsprijs 2008. Unalzorg richt zich op gezinnen met complexe problemen rond opvoeding, huishouding, financiën en verzorging.  

Bevlogen winnaar Agis Zorgverbeteraarsprijs 2008

Agis-winnaar 2008 Aysel Disbudak: "Unal, mijn broer, is verstandelijk gehandicapt. Ik merkte dat vraag en aanbod slecht op elkaar aansluiten, in elk geval bij vragen van mensen van niet Nederlandse origine. De hulpverlening is star en het lukt Nederland heel goed om het ontoegankelijk te maken. Toen ik zag dat ook ándere Unals niet goed werden geholpen, heb ik Unalzorg opgericht." 

Aysel Disbudak is een bevlogen directeur. "Ik ben een jonge allochtone vrouw, professional, mantelzorger én ervaringsdeskundige. Ik ken de culturele achtergronden van mijn doelgroep. Ik weet exact hoe je het moet spelen om ze echt te helpen. Ik heb mezelf in het diepe gegooid. Klanten had ik al en een locatie. Maar pas sinds vorig jaar ben ik officieel zorgaanbieder." 

Disbudak heeft een bewogen levensgeschiedenis, waarmee ze haar doorzettingsvermogen verklaart. "De dood heeft heel dicht bij me gestaan. In mijn boek "De nootjes van het huwelijk" schrijf ik: wie geen verdriet kent, zal geen vreugde kennen. Ik heb een visie en een duidelijke missie, en ik ben heel koppig. Hoe kwader je mij maakt, hoe gedrevener ik word!"



Verstandelijke beperking als taboe

Volkskrant zaterdag 29 september 2007
door : Willem Beusekam

verstandelijke_handicap_als_taboe.jpg

AMSTERDAM  

"Een bom die op ontploffen staat," zegt Aysel Disbudak als zij de volgens haar omvangrijke groep mannen omschrijft die dringend specialistische hulp behoeft, maar die niet krijgt. Marokkaanse en Turkse gezinnen, van wie een of meerdere leden gehandicapt zijn. Door ontkenning en naïviteit van allochtone ouders en familieleden blijft het probleem verborgen. Aysel Disbudak (35) is directrice van Unal zorg een kleine particulier zorginstelling in Amsterdam-West, gespecialiseerd in de opvang en begeleiding van allochtonen met een verstandelijke beperking.

Lees meer



Allochtone vrouw wil nog verder

De Volkskrant, 24 Oktober 2006
Jet Bussemaker en Aysel Çaliskan

Minister De Geus heeft de emancipatie voltooid verklaard. Maar allochtone vrouwen zitten er nog middenin. Actie is hard nodig.

"Ook ik zag dat mijn vader mijn moeder bijna vermoordde, en maakte jarenlang mee hoe zij door hem mishandeld werd. En ook míjn vader hield er een tweede vrouw in Turkije op na. Ik dacht dat ik het verwerkt had, maar nu weet ik dat dat niet zo is," vertelt een jonge, moderne Turkse vrouw na het lezen van De nootjes van het huwelijk, een autobiografie over het bewogen leven van een Turkse vrouw in Nederland. Ze kon er niet van slapen, zo angstig herkenbaar vond ze het boek.

"Het verhaal komt ons bekend voor, onze dochter werd door haar ex-man mishandeld, is gescheiden en wordt nu voortdurend gestalkt," zegt een ruimdenkende Turkse man die zijn dochter een moderne opvoeding gaf, in reactie op het boek. Helaas viel de dochter op een man die zich na het huwelijk ontpopte als een tirannieke, traditioneel denkende echtgenoot.

Een jonge, verstandelijk gehandicapte Marokkaanse vrouw die werd uitgehuwelijkt en onlangs is bevallen van een zoontje, vertelt aan een zorgverlener hoe ze door haar schoonouders wordt weggehouden van de buitenwereld, vaak geen eten krijgt en wordt mishandeld. Wanneer de gealarmeerde politie aanbelt, doen ze niet open. Dit speelt zich af in Nederland in 2006.

Een 17-jarige Turkse Amsterdamse werd door haar familie zo onder druk gezet om te trouwen, dat ze onlangs halsoverkop in het huwelijk trad met een Duits-Turkse jongen die ze nauwelijks kent. Ze emigreert en is in haar nieuwe land verstoken van de steun en sociale controle van haar ouders. Hoe het zal verlopen, is een gok.

Het zijn enkele verhalen die we rond het verschijnen van het bovengenoemde boek in onze directe omgeving te horen kregen. Ze maken duidelijk dat in 2006 de vrouwenemancipatie van de politieke agenda is verdwenen, maar nog lang niet is voltooid.

Nog geen halve eeuw geleden voerden de autochtone vrouwen een broodnodige emancipatiestrijd. Wie trouwde, kreeg ontslag, had haar huwelijkse (seksuele) plichten en huishoudelijke taken te vervullen. Gehuwde vrouwen waren officieel 'handelingsonbekwaam'. Nog eerder waren werk en opleiding helemaal niet voor meisjes weggelegd. Ze werden vanaf hun twaalfde vaak thuisgehouden om in de huishouding te helpen. Abortus kon alleen illegaal.

In de jaren zeventig werden er faciliteiten in het leven geroepen om deze vrouwen een inhaalslag te laten maken: cursussen in het buurthuis, vrijwilligerswerk, de moedermavo en de VOS-cursus: 'vrouwen oriënteren zich op de samenleving'. Dankzij die initiatieven hebben tienduizenden vrouwen zich ontwikkeld op maatschappelijk terrein, op het gebied van werk, studie en opvoeding. Ook werden relaties en seksualiteit bespreekbaar gemaakt. Al deze faciliteiten zijn wegbezuinigd. Volgens de minister van Emancipatiezaken, CDA'er Aart Jan de Geus, omdat de vrouwenemancipatie is voltooid.

Wie dat zegt, sluit zijn ogen voor de nieuwe groep vrouwen die ook deze slag wil maken. Nog altijd worden vrouwen uit het land van herkomst gehaald die hier geen eigen leven kunnen opbouwen buiten de beslotenheid van de familie en de vaak traditioneel denkende gemeenschap waaruit zij komen. Over seksualiteit, relaties, zwangerschap, bevalling en opvoeding krijgen zij vaak nauwelijks relevante informatie overgedragen.

Nog altijd is bijvoorbeeld het misverstand wijdverbreid dat bij een ontmaagding altijd een bloeding optreedt. Als dat niet gebeurt, wordt een meisje - van 13, 14 - door haar nieuwbakken echtgenoot onmiddellijk verstoten en is zij voorgoed afgeschreven. Zwangere vrouwen hebben vaak geen idee hoe een bevalling verloopt en wat bijvoorbeeld weeën zijn.

Dat neef-nicht-huwelijken, die nog altijd veel voorkomen, een verhoogde kans geven op kinderen met een handicap, is bij veel traditioneel denkende Turken en Marokkanen onbekend. Verstandelijke handicaps worden überhaupt vaak niet herkend en erkend, en vormen dus ook geen belemmering tot uithuwelijking over te gaan. Dat verstandelijk gehandicapten een sterk verhoogde kans hebben zelf ook weer een gehandicapt kind op de wereld te zetten, en niet in staat zijn een kind op te voeden, behoeft geen betoog.

Voor veel allochtone vrouwen zijn laagdrempelige voorzieningen als buurthuizen, naailessen en taallessen vaak de enige manier om het huis uit te komen, te integreren en zich te ontwikkelen. Maar Nederland keert zich af van de problematiek, nadat het huidige kabinet vooral lippendienst heeft bewezen aan de integratie. Minister Verdonk heeft zich uitsluitend beziggehouden met haar restrictieve asielbeleid en te weinig gedaan aan laagdrempelige integratie. Ayaan Hirsi Ali is zo dwingend in haar oordeel dat de groep om wie het gaat zich van haar afkeerde. Beiden voeren een politieke discussie over de hoofden van migrantenvrouwen heen en schieten hun doel volkomen voorbij. De nutteloze gespierde taal van het kabinet heeft Nederland murw gemaakt. Daarbij vergeleken is Máxima een eenzame heldin van vele allochtone vrouwen.

Het is tijd voor concreet beleid en voorzieningen die deze vrouwen helpen het huis uit te komen en die discriminatie op de arbeidsmarkt tegengaan. Tijd voor samenwerking door politie, justitie en zorgverleners bij de bestrijding van huiselijk geweld, voor het strenger vervolgen van meisjesbesnijdenis, die altijd strafbaar is. Voor het toekennen van een zelfstandige verblijfsvergunning voor de vrouwen die hier door hun echtgenoot of (schoon- ) familie zijn mishandeld. En voor de herwaardering van vrouwenvakscholen, die bewezen hebben vrouwen vanuit hun eigen leefwereld aan diploma's en werk te kunnen helpen. Het is kortom tijd voor een ambitieus actieprogramma.

Doen we dat niet, dan zal de segregatie zegevieren en creëren we een kaste van tweederangs burgers. Nederland mag denken dat de emancipatie - en daarmee de integratie - is voltooid, voor een grote groep vrouwen moet deze nog beginnen.

Jet Bussemaker is lid van de Tweede Kamerfractie van de PvdA. Aysel Çaliskan (Disbudak) is auteur van “De nootjes van het huwelijk”.

Copyright 2006 PCM Uitgevers B.V.

Jet Bussemaker krijgt boek Aysel - 2006.jpg

Aysel Disbudak overhandigt Jet Bussemaker haar boek  'De nootjes van het huwelijk'


Directeur Unalzorg brengt boek uit:

De nootjes van het huwelijk

Aysel Disbudak is een succesvolle en geëmancipeerde Turkse vrouw die in Nederland is opgegroeid en diverse prijzen heeft gewonnen met haar werk voor allochtone gehandicapten. Maar weinig mensen weten hoe zij haar geluk en zelfstandigheid heeft moeten bevechten en hoe dit haar bijna fataal is geworden. Een hartverscheurend verhaal dat een indringend inzicht geeft in de wereld van Turkse vrouwen in Nederland.

Samenvatting

In het geboortedorp van Aysel (1972) in Turkije waren in de jaren zeventig de taken duidelijk verdeeld. De mannen zaten de hele dag te roken in het koffiehuis, de vrouwen werkten op het land en deden het huishouden. In Nederland waar haar vader behoorde tot de eerst generatie gastarbeiders verruilde de driejarige Aysel haar aardappelpop en de dorpspomp voor een betonnen flat. Alleen door de balustrade van het balkon kon ze het gras nog zien. Ze voelde zich opgesloten in dit vreemde land waarvan ze geen deel uitmaakte. Tien jaar later werd ze teruggestuurd om te worden uitgehuwelijkt. Opnieuw werd ze opgesloten alleen dit keer letterlijk…door haar schoonouders. Toen Aysel na een hachelijke anderhalf jaar weer terugkwam in Nederland wachtte haar een nieuwe poging tot uithuwelijking en de zorg voor haar gehandicapte, agressieve broertje. Geen enkele instelling hield het met hem uit maar hij was Aysel dierbaar. Ze loodste hem door het ondoordringbare woud van de zorgverlening.

Zelf mocht Aysel van haar ouders al snel niet meer naar school. Dat zou haar alleen maar op slechte gedachten brengen. De verstikkende beknotting en de opnieuw dreigende uithuwelijking dreven haar op haar zeventiende in de armen van haar tweede echtgenoot. Die ontpopte zich van een aanvankelijk huilende aanbidder tot een agressieve dwingeland die er een geheim leven op na hield. Aysel is nu een geëmancipeerde moslima met meerdere prijzen o.a. voor haar werk met verstandelijk gehandicapte allochtonen. Ze is moeder van drie kinderen en haar geluk en zelfstandigheid heeft ze moeten bevechten. Meer dan eens heeft ze haar strijd bijna met de dood moeten bekopen. Haar verbijsterende verhaal wordt verteld met humor en relativeringsvermogen en geeft daarmee een indringende kijk in de wereld van talrijke Turkse vrouwen (en mannen) in Nederland

De nootjes van het huwelijk

ISBN: 9072219082
Verschenen: oktober 2006, 300 pagina’s, pocket uitgave
Prijs per exemplaar: € 10,50 (exclusief verzendkosten)

Bestel hier uw exemplaar



Baâdoud opent nieuwe locatie Unalzorg

unalzorgkrant.png


LOGO_MARKANT.jpg

januari 2006

‘Ik ben het zat om te vechten’

Uit teleurstelling over de onwil bij zorginstellingen om te ‘interculturaliseren’, heft Aysel Disbudak het Migranten Platform Gehandicapten op. Ze keert terug naar haar ‘grote liefde’: de gehandicapte kinderen. Met haar nieuwe bedrijf, Unal Zorg, gaat ze zelf zorg leveren.

‘Als ik het niet doe, doet niemand het.’ Dit was vijf jaar geleden Aysels drijfveer om het platform op te richten en dat is het nu opnieuw, nu ze de deuren van Unal Zorg opent, een ‘multicultureel gasthuis’ voor gehandicapte kinderen. Met het platform wilde Aysel allochtone ouders en verzorgers van een gehandicapt kind informeren, ondersteunen en versterken opdat ze de juiste zorg en hulp zouden krijgen. Aysel wist uit eigen ervaring dat daar grote behoefte aan was. En dat bleek ook. Duizenden ouders kreeg ze over de vloer in het eenvoudige bedrijfspand in de Amsterdamse Geuzenwijk. 

Ook werd Aysel meerdere malen onderscheiden voor haar pionierswerk. Maar haar doelstelling om de zorg toegankelijker te maken voor migranten, bereikte ze naar eigen zeggen niet. Ze gaf lezingen en trainingen, ze werd als deskundige ingehuurd voor ‘case management', ze zette diverse projecten op, maar ze zag weinig veranderen:

"Er wordt veel gepraat, maar in de praktijk gebeurt er niets. Ik ben het zat om te vechten. Mijn conclusie is: instellingen willen niet. En ik kan ze moeilijk dwingen."

Daarom heeft ze besloten het heft dan maar, opnieuw, in eigen hand te nemen. In december 2005 is Unal Zorg officieel opgericht, vernoemd naar haar gehandicapte broertje. In hetzelfde pand als waar het platform gehuisvest was, gaat ze nu zelf zorg bieden. In het ‘multiculturele gasthuis’ kunnen kinderen en jongeren (tot 30 jaar) terecht voor dagopvang doordeweeks, in weekenden en tijdens vakanties. Ook blijft ze ouders ondersteunen.